Hi!

its me! Annely

en ik schrijf soms van me af.
Over van alles en over iets.
Over thuis,
en over ver van m’n bed.
Over werk en dagelijkse dingen.

Over dingen die ik wil bewaren, en delen tegelijk.
Over dingen die ik niet kan vatten
maar probeer te vangen in een woord.

Kwam het je bekend voor of ben je het voorbij?
Het kan maar zo.
We zijn tenslotte allemaal onderweg.

In een touw of boom klimmen kun je beter niet doen met blote voeten maar dat wisten jullie vast al.

Een beetje eigenwijs vanmiddag toch geprobeerd hoe ver ik kwam. Vervolgens even lekker in de boom gezeten net als vroeger.
Vroeger zat ik hier hele dagen. Na ja hele, oké heel vaak.

De wereld draaide onder me door en ik zat daar lekker in mijn eigen wereld.

Vanmiddag daarboven dacht ik daar aan terug;

Het uitzicht is niet veel veranderd alleen
de wereld onder mij wel.
De wereld onder mij
bestaat uit de volgende generatie.

Ik zie dat zij ook onderweg is naar
deze hoogte.
Een hoogte
die wat mij betreft veel te hoog is voor haar maar ik gun haar ook
de ruimte.
De ruimte
van het ontdekken van haar eigen kunnen en
haar eigen wereld.
Haar eigen wereld
van bovenaf.

Gelukkig kwam ze, deze keer, op haar blote voeten niet veel verder.

Later weer met m’n beide benen op de grond vroeg ik mijn moeder hoe zij dat deed vroeger.
Toekijken hoe ik uren veel te hoog in de touwen hing en in bomen klom?

Ze zucht bij het terugdenken aan die tijd.
Duidelijk dat we met hetzelfde vraagstuk te maken hebben.

“Niet (teveel) nadenken over dingen die mis kunnen gaan en vertrouwen dat het wel goed komt” was haar wijze raad.

Oké, zucht, ik ga ‘t proberen.

Als zij het kan, kan ik het ook.

Waarschijnlijk denkt de volgende generatie er net zo over.

#groetenvanuitdeboom

Een paar deuren verder..

De strandwacht zet een, ik gok, leeftijdsgenootje van mij af bij een strandhuisje. Een paar deuren verder.
Mij niet helemaal duidelijk waarom hij dit deed.

Ze is niet oud en loopt zelf naar de deur. Hij roept ‘geniet er nog even van!’ en stapt weer in. Misschien is ze niet fit.

Later begrijp ik het verhaal.
Zij is samen met twee vriendinnen een nachtje weg. Waarschijnlijk voor het laatst. Ze is opgegeven door de artsen. Ze van mijn leeftijd en terminaal.

Haar wens, nog één keer een nachtje naar zee. Het liefst óp het strand.
Alle zeilen worden bijgezet, inclusief de strandwacht om dit mogelijk te maken.

Een paar deuren verder zit ik.
Ik zit er totaal anders bij, de enige overeenkomst is waarschijnlijk onze leeftijd en kleur haar.

De woorden van de strandwacht echoën nog door in mijn hoofd.
‘Geniet er nog even van!’
Waar dit eerst niet opviel,
een ontspannen groet,
geheel in lijn met het vakantiesfeertje.
Het klinkt nu als een keiharde confrontatie met de afschuwelijke realiteit.

Het contrast maakt me stil.

    Mijn kleine ‘collega’s’

    aan tafel

    Ik weet niet hoe dat bij jullie gaat maar hier is het een spitsuur, of meestal een halfuur. Het is een soort moment waarop alle treintjes het station weer oprijden en elkaar ontmoeten na een dag onderweg. Treinen kunnen dan niet praten maar ik weet zeker dat ze hele verhalen zouden hebben als dit wel zo was.
    Nou dat hebben wij ook.
    De kids vertellen, wij vragen verder en andersom. Sjoerd vertelt waar hij werkte en/of wat hij bouwt. Leuke verhalen die op wat bouwgrappen na prima geschikt zijn voor jong en oud aan tafel.
    Ook ik wissel weleens kort, in een soort cryptische taal uit waar ik me mee bezig hield op mijn werk. Hier en daar praten we dan engels en vermijden we alle woorden die een uitleg vragen die ik ze niet wil geven. Tenminste voorlopig nog niet. Zo redden we ons stiekem best goed maar meestal hebben we het over andere dingen. Lauren was ondertussen (wéér) even van tafel om iets belangrijks uit haar tas te halen, dit had ze voor ons gevonden bij opa en oma. Het was gescheurd, ze keek er teleurgesteld bij maar daarna vrijwel gelijk trots want kijk! Ze had het ook geplakt!
    Haar broer en zus waren onder de indruk, je ziet er bijna niks meer van. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om even met Sjoerd door te praten terwijl zij druk waren met het blaadje. Het ging over m’n werk. Voor de zekerheid bijna helemaal in het Engels. Er waren weinig woorden in het Nederlands die ik kon gebruiken.
    Veel woorden zouden afschrikken en vragen oproepen die ik nog niet zou willen beantwoorden.
    Julie was alweer klaar met het blaadje en ving ‘meisje’ en ‘zielig’ op uit ons gesprek en liet merken dat ze hier meer over wilde weten.
    Sjoerd leidde haar opmerkzame snuitje af met een ander verhaal van zijn werk. Lekker in het Nederlands, geen geheimen en zoals precies zoals het gegaan was. Ze vond het interessant maar je zag haar wachten totdat ze weer terug kon naar mama’s werk. ‘mam, wat was er op jouw werk met dat meisje?’
    Dit vroeg uitleg.
    Ik legde in Jip en Janneke taal een complexe gewelddadige loverboy situatie uit:
    ‘Een meisje wat ik ken van mijn werk heeft een vriendje en die doet steeds boos tegen haar.
    Het meisje vindt dit niet leuk en wil eigenlijk zijn vriendinnetje niet meer zijn.
    Ze durft dat niet te zeggen omdat hij heeft gezegd dat hij dan nog bozer wordt op haar’
    Je ziet Juul even nadenken, waarop ze al vrij snel vervolgd: ja dat weet ik ook niet..en nam nadenkend nog een hap.

    Stef inmiddels ook aangehaakt stelt nog even een verdiepende vraag: “zit het jongetje bij haar in de klas?”
    Nee dat niet, de jongen zit niet meer op school hij is al wat groter. Je ziet aan zijn gezicht dat dit antwoord het vraagstuk nog wat lastiger maakt. Grotere jongens, tsjaa daar kijkt hij ook tegenop.
    Julie denkt nog even na en dan zegt ze heel stellig;
    “ik vind hem in elk geval geen echte vriend”.

    Ze heeft geen idee over hoe je deze situatie precies stopt, ze heeft wel scherp waar het begint.

    Daarna hadden we het over vrienden, goeie vrienden, grappige vrienden, handige vrienden en discussieerden ze over het begrip ‘beste vrienden’ en hoeveel je er daarvan kon hebben. Niet veel later haastte de wagonnetjes zich van het station om nog één rondje te rijden voordat ze moesten gaan slapen.

    OH HEY, FOR BEST VIEWING, YOU'LL NEED TO TURN YOUR PHONE