An open letter and call to action in support of the #blacklivesmatter movement

to our tee ruks -- our beloved thai parents, aunties, and uncles:

By now, you’ve heard about the Black Lives Matter movement. We wanted to add one more voice to the conversation: ours.

We were born and raised in the Washington, DC area to loving parents and a robust Thai community that gave us everything we could possibly imagine to help us feel connected to our Thai heritage. We are incredibly proud to be Thai and of our upbringing as Dek Wat!

You’ve sewed the sequins onto our dance costumes, waited patiently for us to finish music lessons, and always asked, “Have you eaten yet?” You’ve “liked” our social media posts and continue to greet us with warm smiles, despite how long it had been since we last stepped foot in the temple.

You’ve modeled how to show up for friends and family; you’ve taught us to be empathetic, kind, and generous with our time and talents. It’s because of all the love that we’ve received that we feel a responsibility to do what we can to give back to and elevate the Thai community. And we can’t have a thriving Thai community if we live in a society with systems that discriminate based on race.

When you’ve stayed silent or dismissed the importance of the Black Lives Matter movement, it has really hurt. Black Lives Matter is an international human rights movement which campaigns against violence and systemic racism towards black people. It’s not that only Black lives matter, but Black lives are in danger -- and have been -- and it will take all of us standing up to create a better world.

But we’re Thai, you might say.

We all have a role to play in shaping America and being silent is not an option. There is a common belief that with hard work, one can achieve anything in this country. While that may be true for some, it’s definitely not true for all. The way that systems in America were designed have resulted in inequities in health, housing, education and beyond -- shaping lives in America each and every day, including our own and for members of the Black community. This needs to change.

But how will us Thai people supporting the movement help, you might wonder.

We must stand with the Black community in their basic demand for a life free from discrimination and violence and the possibility to thrive. Like being counted in the Census and voting for government officials that reflect our values, we have a responsibility to stay informed of issues affecting our community and speak up if we want progress for our society. We all have power to shape and define our country, and our voices are magnified when we’re united. If we want to live in a country that is not only diverse, but also inclusive and free from racism and prejudice, then we must speak up.

What else can we do, you might ask.

Aside from taking public actions like attending a demonstration, we can make changes in our own lives. Vote in November, learn about America’s troubled history, including slavery, White supremacy, and the Model Minority Myth. Have conversations with your friends and family. And it will be uncomfortable to do so, but we must confront and actively unlearn what we have unfortunately accepted as normal around anti-blackness and colorism.

You’ve taught us to look out for one another; it’s time for us to use our power and privilege to support our Black friends, coworkers, neighbors, classmates, and even those people we might never meet. We urge you to join us in reflecting, learning, and speaking up because #BlackLivesMatter.

With much love and respect,
Sharisa & Boosaba

Design by @Thaipface

จดหมายจากใจ... แด่ คุณพ่อ คุณแม่ และผู้ใหญ่ที่เคารพรัก

เวลานี้ทุกท่านคงจะได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวขอความเป็นธรรมให้กับคนผิวสี (Black Lives Matter) มาบ้างไม่มากก็น้อย และพวกเราอยากจะช่วยเป็นอีกหนึ่งกระบอกเสียงในการเรียกร้องความยุติธรรมในครั้งนี้

พวกเราสองคนนับว่าโชคดีมากที่ได้รับความรัก ความเมตตาและการดูแลเอาใจใส่จากทั้งคุณพ่อและคุณแม่มาโดยตลอด ถึงแม้ว่าจะเกิดเเละเติบโตในประเทศสหรัฐอเมริกาก็ตาม แตเราทั้งสองคนไม่เคยลืมขนบธรรมเนียม ประเพณี และวัฒนธรรมไทยที่ได้รับการปลูกฝังจากคุณพ่อ คุณแม่ และผู้ใหญ่ที่เคารพทุกท่าน นับตั้งแต่เด็กจวบจนกระทั่งถึงปัจจุบัน

เด็กๆที่เติบโตในวัดไทย มักจะคุ้นเคยกับคำถามว่า “กินข้าวหรือยังลูก?” ซึ่งแม้ผิวเผินจะดูเหมือนเป็นคำถามธรรมดาทั่วไป แต่เบื้องลึกนั้นมันไม่ใช่เพียงเเค่ประโยคคำถามหากแต่เป็นคำทักทายที่แฝงไปด้วยความห่วงใยจากผู้ใหญ่อย่างเต็มเปี่ยม และในวันนี้ จากเด็กน้อยคนนั้นที่เซิ้งกระติ๊บบนเวทีใต้ถุนวัดจนผ้าถุงหลุด ไปถึงรำซัดชาตรีได้อย่างเป็นที่น่าจดจำบนเวทีระดับโลกที่ Kennedy Center เราก็มีคุณลุงและคุณป้าหลายๆคนที่คอยติดตามตั้งแต่จำความได้ ซึ่งทุกๆท่านคอยเป็นกองเชียร์อยู่ข้างเวทีตลอดเวลา พวกเราขอขอบคุณมากนะคะ ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ทุกๆคนก็ยังเหมือนเดิม คอยกดไลค์กดติดตามและสนับสนุนพวกเราด้วยรอยยิ้มและความห่วงใยเสมอมาจนกล่าวได้ว่าความสำเร็จของพวกเราทั้งสองในวันนี้เริ่มต้นจากความเมตตา ความรัก และความห่วงใย ที่เราได้รับมาจากผู้ใหญ่ที่เคารพรักทุกท่าน จนได้กลายมาเป็นต้นแบบของการเป็นผู้ให้สืบทอดต่อมาแก่รุ่นต่อๆไป ซึ่งพลังบวกเหล่านี้ทำให้เรารำลึกเสมอว่า “การให้” เป็นหน้าที่และความรับผิดชอบต่อสังคมที่ทุกคนพึงมี และ “การให้” ในที่นี้มิได้จำกัดอยู่เพียงแค่การให้สิ่งของ แต่รวมไปถึงการให้โอกาส ให้ความเห็นอกเห็นใจ ให้ความเท่าเทียม เพราะสิ่งต่างๆเหล่านี้จะนำมาซึ่งสันติสุขมาสู่สังคมที่ปัจจุบันมีความหลากหลาย ไม่ว่าจะในด้านเชื้อชาติหรือภาษาและได้มาอยู่ร่วมกัน

การที่เรานิ่งเงียบโดยไม่สนใจสิ่งภายนอกนั้น หากมองผิวเผินก็เปรียบเสมือนคลื่นทะเลที่สงบ แต่ในทางกลับกันก็อาจจะมีคลื่นใต้น้ำที่พร้อมจะซัดทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง เช่นเดียวกันกับการเคลื่อนไหวขอความเป็นธรรมให้กับคนผิวสีที่เป็นประเด็นสากลในขณะนี้ หากทุกคนพร้อมใจกันที่จะปล่อยปละละเลย หรือปล่อยให้มันผ่านไปเหมือนที่ผ่านมา ประเด็นปัญหานี้ก็จะยังคงจะดำเนินต่อไป และพร้อมที่จะกลับมาปะทุได้ทุกเมื่อ

ปัจจุบันคนผิวสีเสมือนเกิดมาพร้อมกับชนักติดหลัง ผู้คนมักจะตัดสินไปก่อนว่าพวกเขาจะต้องปฏิบัติตัวไม่ดี หรือทำแต่สิ่งเลวร้าย ทั้งที่ในความเป็นจริง มนุษย์เราทุกคน ไม่ว่าจะเชื้อชาติไหน สีผิวใด หรือพูดภาษาอะไร และไม่ว่าจะในสังคมไหนก็ตาม ล้วนมีดีและร้ายปะปนกันไป แท้จริงแล้วใครเล่าที่เป็นคนตัดสินสิ่งเหล่านี้? หากเรามองลึกลงไปเราทุกคนล้วนเป็น “มนุษย์” เหมือนกันทั้งสิ้น

การที่เราทั้ง 2 คน ออกมาเรียกร้องในครั้งนี้ พวกเราไม่ได้ต้องการที่จะสื่อว่าคนผิวสีควรได้รับการดูแล ปรนนิบัติพิเศษมากกว่าคนอื่น หากแต่ต้องการเรียกร้องให้มีการแก้ไขปัญหาที่ปัจจุบันเห็นได้อย่างชัดเจนว่าได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม เปรียบได้กับการที่เรามีไฟไหม้บ้านอยู่หลังหนึ่งในหมู่บ้านตอนนี้ แต่เรากลับไม่สนใจ และพยายามสนใจราดน้ำเฉพาะบ้านตัวเอง เมื่อเวลาผ่านไปทั้งหมู่บ้านย่อมถูกไฟไหม้ตามไปด้วย ถ้าหากเราไม่พยายามช่วยกันดับไฟบ้านที่ถูกไฟไหม้ตั้งแต่แรก เพราะเราแก้ไขปัญหาไม่ตรงจุด
และนี่คือตัวอย่างที่อยากจะสื่อให้เห็นถึงที่มาของการเคลื่อนไหว “แบล็คไลฟส์แมทเทอร์” ที่ต้องการเรียกร้องให้มีการแก้ไขปัญหาที่มีมายาวนานอย่างให้ถูกประเด็น

คุณอาจมีความคิดว่า “เราเป็นแค่คนไทย”

แต่อยากให้ทุกคนนึกย้อนกลับไปว่า ส่วนใหญ่ทุกท่านที่ย้ายถิ่นฐานมาดำรงชีวิตในสหรัฐอเมริกาล้วนแล้วแต่เริ่มจากศูนย์เช่นกัน ในช่วงแรก เชื่อว่าหลายๆคนไม่เข้าใจทั้งภาษาและวัฒนธรรมของที่นี่ แต่ก็ได้พัฒนาตนเองขึ้นมาจนกระทั่งประสบความสำเร็จถึงทุกวันนี้ รวมถึงยังสามารถเกื้อหนุนให้ชีวิตของลูกหลานหรือคนรุ่นต่อๆมา ได้อยู่อย่างสุขสบาย แต่นับเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ผิดกับคนผิวสีที่ตั้งถิ่นฐานอยู่ในประเทศสหรัฐฯ ขณะนี้อย่างสิ้นเชิง ทุกคนคงอาจจะพอทราบว่าพวกเขาเริ่มแรกนั้นเดินทางมาในฐานะทาสเพื่อสร้างประเทศสหรัฐฯ ที่เราได้พักอาศัยอยู่กันในทุกวันนี้ ประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาทำให้ชีวิตของพวกเรากับเขาแตกต่างราวฟ้ากับเหว แม้ว่าจะลำบากแต่เราดิ้นรนเพื่อพัฒนาชีวิตให้ดีขึ้นมีความก้าวต่อไปข้างหน้า ในขณะที่คนผิวสีนั้นลำบากดิ้นรนต่อสู้เช่นเดียวกัน แต่เป็นไปเพียงเพื่อให้มีชีวิตต่อไปในแต่ละวัน และถึงแม้ว่าตามประวัติศาสตร์ ระบบการปกครองในสหรัฐจะได้มีการประกาศการยกเลิกทาสตั้งแต่ปี ค.ศ. 1865 เพื่อให้สังคมมีความเท่าเทียม แต่ในโลกความเป็นจริง การกดขี่ก็ยังคงมีอยู่ในระบบสังคม ดังเช่นที่คนผิวสีหลายคนต้องต่อสู้เพื่อให้ได้รับสิทธิด้านการศึกษา การประกอบอาชีพ หรือแม้แต่การทำธุรกิจ เพราะรัฐบาลได้ใช้อำนาจอย่างไม่เป็นธรรม ทุกวันนี้ แม้ว่าการแบ่งแยกเชื้อชาติ (อย่างเป็นทางการ) ได้สิ้นสุดลงไปกว่า 56 ปีแล้ว แต่ความเหลี่อมล้ำทางสังคมก็ยังคงมีอยู่ดังเดิม เมื่อเทียบกันกับการก่อร่างสร้างตัวของคนไทยในสหรัฐฯ แล้ว ชาวผิวสีต้องลำบากกว่ามากอย่างไม่น่าเชื่อว่า แค่เพียงสีผิวที่แตกต่างกันจะทำให้พวกเราได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เท่าเทียมกันได้ขนาดนี้

คุณอาจจะยังสงสัยว่า แล้วคนไทยอย่างเราจะช่วยพวกเขาได้อย่างไร

จริงๆ แล้วสามารถทำได้ง่ายมาก เพียงแค่เราต้องยืนเคียงข้างคนผิวสีในการเรียกร้องสิทธิมนุษยชนพื้นฐาน เราต้องสนับสนุนการใช้ชีวิตที่ปราศจากการเหยียดสีผิว ไร้การแบ่งแยก ไม่ใช้ความรุนแรง และการขัดขวางความเจริญรุ่งเรืองอย่างอยุติธรรม เราควรที่จะเรียนรู้ประเด็นปัญหาทางสังคมซึ่งสามารถส่งผลกระทบต่อชีวิตของพวกเราในทางตรงและทางอ้อมเช่นกัน ขอให้ทุกคนเปลี่ยนความคิดและอคติในใจว่าเราเป็นแค่คนไทยช่วยอะไรไม่ได้ และขอให้ร่วมกันใช้เสียงของเราเพื่อความก้าวหน้า พลังเสียงของคนๆ เดียวไม่อาจเทียบได้กับพลังอันยิ่งใหญ่ของทุกคน อนาคตที่ไร้อคติและการเหยียดสีผิวคืออนาคตที่ดีกว่าสำหรับเราและปัจจุบันและจะส่งผลเชิงบวกต่อลูกหลานของพวกเราในอนาคต

คุณอาจถามว่าเราควรจะทำอย่างไรดี

จริงอยู่ที่การใช้ความรุนแรงเป็นเรื่องไม่เหมาะสม และผู้คนโดยมากมักจะหวาดกลัวและเห็นว่าสร้างความเสียหายให้แก่บ้านเมือง แต่ในทางกลับกัน อยากให้ลองคิดดูว่า เมื่อสิ่งของแตกหักเราสามารถซ่อมแซมให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ต่างกันกับชีวิตของมนุษย์ที่เมื่อถูกพรากหรือสูญเสียไปแล้วไม่สามารถหวนกลับคืนมาได้ ทุกการกระทำที่เกิดขึ้นในวันนี้มีที่มาจากการปัญหาที่สั่งสมมาทีละเล็กละน้อยอย่างยาวนาน และไม่เคยได้รับการแก้ไข ซึ่งพวกเราเชื่อว่ามันสามารถเปลี่ยนแปลงได้ ยกตัวอย่างเช่น การเลิกทาสในประเทศไทยซึ่งเป็นประเทศที่เคยมีชนชั้นทาสยาวนานกว่าหกร้อยปี ถึงแม้จะเกิดจากวิสัยทัศน์ของพระมหากษัตริย์ แต่ก็แสดงให้เห็นว่าสิ่งต่างๆ เหล่านี้ สามารถเปลี่ยนแปลงได้ในที่สุด ซึ่งในกรณีของสหรัฐฯ อาจต้องอาศัยเวลาและความร่วมมือของคนหมู่มาก และถ้าหากคนในสังคมไม่ร่วมกันปกป้องและเรียกร้องสิทธิที่มุนษย์พึงมี การแบ่งเชื้อชาติ และการกดขี่เหล่านี้ จะก็ยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เราต้องช่วยกันสนับสนุนและปกป้องเพื่อนคนผิวสีที่อยู่รอบตัว ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมงาน เพื่อนบ้าน เพื่อนร่วมชั้นเรียน รวมถึงคนที่คุณอาจจะไม่รู้จัก พวกเราขอเชิญชวนทุกคนให้รวมพลังกัน เรียนรู้ ใช้เสียงของเราเพื่อต่อสู้ เพื่อเปลี่ยนเส้นทางอนาคตให้เท่าเทียมและเป็นธรรม เพราะทุกชีวิตล้วนมีค่าพวกเราขอใช้จดหมายฉบับนี้เป็นหนึ่งในหลายๆเสียงที่แสดงให้เห็นว่าเราทั้งสองไม่สนับสนุนการเหยียดชาติพันธุ์ในทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม เพราะทุกชีวิตมีค่าเท่ากัน #แบล็คไลฟส์แมทเทอร์

ด้วยรักและเคารพ
บีเจ และ ริสา