welcome to my world!
Hi, I’m Jill! I’m a 3rd year Filipino Mass Media Student in DLSU. I like to write, make videos, take pictures, watch movies, read books and explore the world. In my spare time, I try to write as much as I can and unleash my own creativity. This is a little portfolio of my writings, musings and reflections about my thoughts and experiences.
musings
explore my work and interests
this section contains all of my musings and writings from - movie reviews, flash fictions, blog articles, and photos i’ve taken and written over the past years
blog
articles i’ve written about thoughts and mental health
film and music
movie reviews, recommendations, and personal playlists
creative writing
filipino flash fictions, short stories and poems i’ve written for classes and during my spare time
photographs
pictures I’ve taken of places, people and life in its ordinary scene
Blog links
Tap the link to access the articles!
Creative writing links
Tap the link to access!
Hello, Love, Goodbye: Paalam bilang Panibagong Yugto ng Buhay
July 7, 2020
May mga lugar sa mundo na pansamantalang tinitigilan ngunit iilan ang itinuturing tahanan. May mga tao tayong nakakasalubong sa daan ngunit iilan lang ang nananatili panghabambuhay. Ipininta ni Cathy Garcia Molina sa pelikulang, Hello, Love, Goodbye ang karanasan ng mga OFW sa Hong Kong. Inilantad ang buhay nina Joy (Kathryn Bernardo) isang domestic helper at Ethan (Alden Richards) isang bartender. Matutuklasang magkaiba ang pananaw nina Joy at Ethan sa buhay. Inilarawan si Joy bilang tipikal na OFW nagsusumikap kumita para sa pamilya - suma-sideline sa Central tuwing Linggo, nagbebenta ng iba’t ibang produkto katulad ng powerbank (kahit ilegal) at nagtatrabaho bilang domestic helper. Lahat ito, pinagsasabay niya upang makaipon din ng pera papuntang Canada. Kabaligtaran naman si Ethan dahil sa kanyang pagiging happy-go-lucky tila, walang direksyon sa buhay.
Pinagtagpo ang dalawa ng kanilang magkasalungat na pananaw sa buhay. Natuto sila mula sa karanasan ng isa’t isa at hindi nagtagal, nagbunga sa isang relasyon. Sa pagsasama nina Joy at Ethan, natuklasan nilang para sa kanilang dalawa, hindi libreng mangarap. Kapag pumili ka ng desisyon, may kapalaran kang bibitawan. Partikular ito sa buhay ni Joy na buong buhay inialay ang kanyang sarili at pangarap para sa kapakanan ng pamilya. Sinasalamin ng kanilang relasyon ang sentimyento ng kanilang buhay: mga desisyon, responsibilidad at pangarap. Maraming pagsubok ang dumating sa buhay ng dalawa at ito ang sumubok sa kanilang relasyon.
Hindi naglaon, kinailangan ni Joy pumili: pangarap o pag-ibig? Bagamat nakahanap siya ng pagmamahal at nahanap ang sarili, pinili niyang ipagpatuloy ang pangarap maging nars sa Canada. Kahit maiksi ang kanilang pagsasama, pinatunayan nilang hindi imposibleng magmahal. Walang sukat ang pagmamahal sa loob ng mundong puno ng alinlangan. Higit sa lahat, pinatunayan ng pelikula ang misteryo ng buhay - hindi ito nagtatapos sa paalam ngunit nagsisilbing daan para sa isang bagong simula.
Hazard: Paglalakbay sa Kalsada ng Buhay
July 20, 2020
Katumbas ng bawat desisyon ang isang kapalit. Hindi lahat ng bagay sa mundo maaring piliin dahil may mga bagay na kusang ipinagpapalit at binibitawan. Sabi nga ng iilan, maihahalintulad ang buhay sa kalsada. Maraming pasikot-sikot at maaring puntahan ngunit iisa lang ang destinasyon. Lahat tayo, may kanya-kanyang tinatahak na landas sa buhay ngunit hindi sa lahat ng pagkakataon, alam natin ang tamang daan. Minsan, naliligaw at nawawala tayo, tinatantya ang bawat kilos upang makabalik sa patutunguhan.
Malinaw na inilarawan ang kalsada bilang buhay sa pelikulang Hazard ni Mikhail Red. Umikot ang kwento sa relasyon ng mag-ama habang tinuturuan ni Archi (Archie Adamos) ang kanyang anak na lalaki (Byron Manasan) paano magmaneho. Sabi ni Archi, sa pagmamaneho, kailangang maging maingat at huwag magmadali dahil puno ng alinlangan ang kalsada. Kailangan marunong magbanta at gamitin ang hazard bilang signal sa mga pagkakataong kinakailangan. Sa kanilang pasikot-sikot sa libilib na siyudad, may natagpuan silang kotse na naglalaman ng patay na lalaki. Matagal na nagtalo ang mag-ama sa kung anong gagawin sa bangkay. Hindi naglaon, nasunod ang plano ni Archi sa pangangatwirang siya ang matanda at mas nakakaalam sa sitwasyon.
Sa likod ng kamera
Hindi pangkaraniwan ang ginamit na pagsasalaysay ni Red sa kwento ng mag-ama. Sa una pa lang na eksena, may ikinukubli nang misteryo ang pelikula. Mapapansin ito sa relasyon ni Archi at ng binata dahil hindi sila nagkakasundo sa maraming bagay at magkaiba ng paniniwala sa buhay. Tila sa mismong pananaw tungkol sa pagmamaneho ng kotse, hindi nagkakaisa ang dalawa. Maliban sa relasyon ng mag-ama, malaki rin ang impluwensya ng ginamit na lokasyon para sa pelikula. Naglakbay ang dalawa papunta sa isang liblib na lugar - walang tao rito, puro talahib at taniman ang makikita sa paligid. Kaya’t sa mata ng manonood, nakapagtataka kung bakit sa dinami-raming lugar, ito ang napiling lugar ni Archi para turuang magmaneho ang kanyang anak. Kapansin-pansin din ang paggamit ni Red ng black at white na estilo sa pelikula. Ito ang nagbalot ng misteryo at nagtakda sa magiging tono ng pelikula. Sa pagbubukas pa lang ng pelikula, madadama na isa itong drama sapagkat seryoso ang tono at paksa ng pag-uusap ng mag-ama.
Ayon sa ilang manlilikha ng pelikula, ginagamit ang black at white na estilo upang mapakita ang pagbabalanse ng light at shade. Mapapansin ang contrast ng dalawang ito mula sa pagpoposisyon ng mga artista. Karaniwang nilalagay si Archi sa bahagi na may shade, upang ipakita ang misteryong dinadala ng kanyang karakter, habang nakatutok o nasisilawan ng ilaw ang kanyang anak dahil lantarang ipinapakita ang kanyang pananaw sa sitwasyon. Isang istratehiya rin ito ni Red upang ipakita ang contrast o pagkakaiba ng dalawang personalidad - na may mas malalim na pinatutunguhan sa huli ng pelikula. Maliban sa pagsisiwalat ng contrast, ginamit din ang black at white upang bigyang pokus ang nilalaman o mismong kwento ng pelikula. Dahil walang ibang kulay na ginamit, natutulungan nitong pagtuunan ng pansin ng mga manonood ang dalawang karakter at ang pag-uusap nila.
Ayon sa ilang manlilikha ng pelikula, ginagamit ang black at white na estilo upang mapakita ang pagbabalanse ng light at shade. Mapapansin ang contrast ng dalawang ito mula sa pagpoposisyon ng mga artista. Karaniwang nilalagay si Archi sa bahagi na may shade, upang ipakita ang misteryong dinadala ng kanyang karakter, habang nakatutok o nasisilawan ng ilaw ang kanyang anak dahil lantarang ipinapakita ang kanyang pananaw sa sitwasyon. Isang istratehiya rin ito ni Red upang ipakita ang contrast o pagkakaiba ng dalawang personalidad - na may mas malalim na pinatutunguhan sa huli ng pelikula. Maliban sa pagsisiwalat ng contrast, ginamit din ang black at white upang bigyang pokus ang nilalaman o mismong kwento ng pelikula. Dahil walang ibang kulay na ginamit, natutulungan nitong pagtuunan ng pansin ng mga manonood ang dalawang karakter at ang pag-uusap nila.
Paglalakbay sa mundo ng kalsada
Mabigat na nakatuon ang Hazard sa batuhan ng linya ng mag-ama sapagkat nilalaman nito ang mensahe ng pelikula. Dito rin nilakip ni Red ang koneksyon ng pamagat ng pelikula sa pinagdaanan ng mag-ama. Ginamit din ang black at white para bigyang pokus ang mahahalagang detalye at nilalaman ng pelikula katulad ng kotse, plaka ng “hazard”, bangkay, at baril. Sa black at white na estilo, karaniwang nilalagay sa frame ang sabjek at bakgrawn. Dahil isang crime-drama ang pelikula, ginamit din ng direktor ang black at white dahil nagpapahiwatig ito ng nostalgia, memorya at emosyon. Sa ilalim ng black at white i-screen, nagiging raw ang mga imaheng pinapakita dahil binibigyang pokus ng kamera ang reaksyon sa mukha ng mga artista.
Kilala si Red sa paggamit at paglalakip ng twist sa kanyang mga pelikula. Dahil ito ang kanyang unang maikling pelikula na ginawa at ibinida sa madla, agarang mapapansin ang kanyang natatanging estilo sa paglikha ng pelikula. Makikitang pinaglalaanan niya ng oras ang pagbibihis ng pelikula mula sa estilong ginagamit - black at white o colored, maging sa screenplay at production design. Bagamat pangkaraniwan lang ang kostyum na ginamit sa dalawang bidang karakter, mapapansin naman ang paghahandang ginawa sa pangalawang kotse at dalawang bangkay. Sa paraang ito, hindi nagiging isang pangkaraniwang pelikula ang Hazard tungkol sa paglalakbay ng mag-ama. Sa pamamagitan ng pagdaragdag ng elemento ng krimen, nag-iba ang takbo at tunguhin ng pelikula.
Hindi lamang ito nagsasalaysay sa karanasan ng mag-ama, ngunit iniimbitahan din ang manonood na pagnilayan ang kalsadang nilalakbay araw-araw - ang buhay. Sino nga ba ang mas nakakaalam sa daan - bata o matanda? Sino ang naglalakbay sa tamang direksyon at makararating sa patutunguhan? Ito ang mga katanungang inaanyahan ng pelikulang pag-isipan ng mga manonood. Bagamat hindi lantarang ipinakita, pinatunayan sa pelikulang hindi laging edad ang basehan kung sino ang mas nakakaalam. Humahantong ito sa ating indibidwal na desisyon dahil hindi araw-araw, may makakasalubong tayo sa daan. Kung mayroon, kabutihan ang ating ipakita at sikaping gawin ang tama - kahit maaring malagay ang sarili sa panganib. Dahil sa paglubog ng araw, iisang bagay ang mahalaga: ang kung paano natin lalakbayin ang kalsadang puno ng alinlangan.
‘Ang Nawawala' sa Indie Cinema: Kritika sa 'Burgis na Juvenalia, review of ‘Ang Nawawala' ni Rolando Tolentino
July 30, 2020
Kilala si Rolando Tolentino bilang batikang manunulat, manlilikha, propesor at dalubhasa sa larangan ng Mass Communication. Bilang mag-aaral ng Philippine Studies, mapalad akong mabasa ang kanyang mga sulatin at artikulo. Masaya akong matunghayan ang kritiko at rebyung ginawa niya sa pelikulang, Ang Nawawala ni Marie Jamora. Iba ang estilong ginamit ni Tolentino kumpara sa pormal na pagsusulat. Tila, sa pagbabasa ng kanyang blog na pinamagatang, Burgis na juvenalia, review of Ang Nawawala, natuklasan kong isang pangkaraniwang tao rin lang siya, katulad kong tumatangkilik at nanonood ng mga pelikulang Pilipino.
Sa katunayan, hindi ko pa napapanood ang pelikula, ngunit sa pagbabasa ng kritiko at rebyu ni Tolentino, nakuha ko ang pangunahing tema, mensahe at paksa ng pelikula. Bagamat gusto ko rin madanas at mapanood ang pelikula ni Jamora, isasantabi ko muna iyon para sa ibang pagkakataon. Sa ngayon, masasabi kong sapat na ang mga ideya at perspektibong inilatag ni Tolentino para pagnilayan ang pelikula. May ilang siyang inilatag na konsepto katulad ng nakatataas na uring maykaya na nakapokus sa mga kabataang pribilehiyo. Nakatuon ang pelikula para sa mga kabataang manonood dahil sa ginamit na naratibo, estilo ng cinematograpiya at paglalangkap ng musikang indie.
Matapos mapanood ang trailer at basahin ang kritiko ni Tolentino, kahawig ang kuwento, karakter at bihis ng pelikula sa dayuhang pelikula, The Perks of Being a Wallflower ni Stephen Chbosky. Umiinog din ito sa kabataang pribilehiyo at pagtuklas sa sarili at papel sa mundo ng pangunahing tauhan sa pamamagitan ng pagharap sa tinatakasang problema. Iba ang pormang ginamit ni Tolentino sa kanyang rebyu ng pelikula sapagkat mas binigyang pokus niya ang mga konseptong inilantad imbis sa pagbibigay kritisismo sa produksyon, tema, cinematograpiya, lighting, at musika. Binanggit niya ang mga elemento nang pahapyaw at iniugnay sa konsepto ng pribilehiyadong uri kung saan ginamit ang cinematograpiya at musika bilang pabango at palamuti ng pelikula.
Sa aspektong ito, sumasang-ayon akong na-romanticize ang buhay ng pribilehiyadong uri dahil maaring nalunod sa mga imaheng ito ang substansya ng pelikula. Tila, ginamit ng direktor ang elemento ng pelikula para ilarawan ang klase ng mundo at buhay ng isang kabataang maykaya. Sa aking palagay, walang masama mag-eksperimento at paglaruan ang paglikha ng pelikula sapagkat sa paraang ito, nagiging mas malikhain at awtentiko ang mga pelikula. Bagamat sinuri ni Tolentino ang pelikula sa lente ng kanyang henerasyon, marapat na balansehin din ito sa paggamit ng lente ng mga kabataan.
Nasa ika-21 siglo na tayo ngayon at patuloy na nag-iiba at nagbabago ang pamamaraan at konsepto dahil sa pag-usbong ng panibagong impormasyon. Tulad ng napansin ni Tolentino, totoong nag-iiba na ang pinapaksa at porma ng indie cinema sa kasalukuyan at nagkakaroon na rin ng baryasyon sa mga manonood at tagatangkilik nito. Bagamat may nakasanayang porma ng indie cinema, hindi dapat ikulong ang paksa nito sa buhay lamang ng mga nasa laylayan. Naniniwala akong tungkulin ng pelikula, hindi lamang ng indie cinema, ipakita ang buhay ng iba’t ibang hanay sa lipunan. Sa paraang ito, mas lalong mapapalawak ang kamalayan ng mga manonood lalo na ng mga kabataan.
filipino flash fictions —
on love and self
written for my creative writing class
Mga salita
Does saying words repeatedly really lose its meaning, even in love?
External linkHuling liham
endings and new beginnings
External linkMga salita
by Janella Sayson
Natakot ako sa mga salita. Paulit-ulit niyang binabanggit ang linyang mahal kita. Natatandaan ko pa ang unang pagkakataon na sinabi niya ito. Nasa isang bar kami sa may Poblacion, mga alas tres na ng madaling araw habang, mahinang pinatutugtog ang kantang Huwag Mo Nang Itanong ng Eraserheads. Mahigit ilang taon na rin kami nagsasama ni Addy - nagsimula sa pagiging malapit na kaibigan, hanggang sa nauwi sa magkasintahan. Sa pagkakataong iyon, hindi ko inaasahang babanggitin niya ang mga salita. Pakiramdam ko kasi, hindi kailangang banggitin ito kung malinaw naman ito sa aming dalawa.
Ngunit, iba si Addy - para sa kanya, kapangyarihan ang mga salita. Sinasalamin daw nito ang nasa puso at isip ng isang tao. Sa pamamagitan ng mga salita, nagkakaroon ang isa ng boses at kakayahang maipahayag ang sarili. Bahagi na rin ito ng kanyang pagiging isang manunulat. Magaling si Addy sa mga salita at yun ang isa sa mga dahilan kung bakit ako naakit sa kanya. Tila, sa mga simpleng salitang binibitawan niya, kaya niyang pawiin ang sakit, galit at mapatahan ang puso ko.
Minsan nga, iniisip ko na malaki ang pagkukulang ko sa relasyon namin kasi palaging si Addy ang nagsasalita. Siya ang madalas na nagdedesisyon, nagsisimula ng pag-uusap at siya ang palaging nagbibitiw ng mahal kita. Minsan din inisip ko, hindi ba siya napapagod o nagsasawang sabihin ang mga ito?
Habang humihigop ako ng tsaang mainit at kinakapa ang gilid ng tasa, may kaba at pag-aalinlangan sa aking puso. Mahigit limang taon na kami ni Addy at masasabi kong wala akong pinagsisihan sa limang taong iyon. Ngunit, parang may kulang. Binigay ni Addy sa akin lahat - sumulat pa nga siya ng aklat tungkol sa akin. Hindi niya nalilimutang banggitin ang mga salitang “mahal kita” araw-araw. Sa bawat pagsasama namin, pinalilibutan niya ang araw ko ng magaganda at mabulaklak na salita. Puro mga salita - buong relasyon namin, isang kwento ng salita. Si Addy at ang kanyang mga salita - ako.
Paulit-ulit na umiikot sa aking isipan kung totoo pa rin ba ang mga salitang, mahal kita. Lahat naman ng tao inaasam at gustong mahalin, sino ba ako para hindi tanggapin at gustuhin ito? Sabi nga nila, kapag paulit-ulit na sinasabi ang isang salita, unti-unting nawawala ang halaga at saysay nito. Pati rin ba sa pagmamahal? Siguro. Simula bata ako, lumaki ako sa isang tahanang puno ng pagmamahal. Araw-araw, naririnig ko ang aking mga magulang na nagpapalitan ng mahal kita sa isa’t isa. Para sa isang musmos na katulad ko, corny kapag nakikita mo ang nanay at tatay mo na nagsasabi ng ganitong mga salita. Siguro, para sa iba sweet o cute, ngunit para sa akin, hindi.
Ngunit dahilan ba ito para katakutan ko ang mahal kita mula kay Addy o ang mga salita? Sabi nga, mga salita lamang sila, tao pa rin ang may kapangyarihan upang gawin silang katotohanan. Makalipas ang ilang oras, dumating na si Addy at umupo sa aking harap. Naaaninag ko sa kanyang mukha ang pangamba at pag-aalinlangan, katulad ko. Itong mga nakalipas na araw, lumayo ako kay Addy, sapagkat pakiramdam ko, kailangan ko ng espasyo para hanapin ang aking mga salita. Para basagin ang katahimikan, tinawag ni Addy ang waiter at nag-order ng cafe americano - ang lagi niyang kinukuha tuwing nasa coffee shop kami. Sa unang pagkakataon, ako ang unang nagsalita.
“Addy, kailan ka mapapagod? Kailan ka bibitiw?” Hindi ko inakalang ito ang mga salitang lalabas mula sa aking bibig. Isang hindi magandang panimulang pagbati para sa aming dalawa ni Addy. Muli, nabalot ang aking puso ng takot at pangamba. Ito rin ang dahilan kung bakit pinipili ko maging tahimik, dahil natatakot ako sa aking sariling mga salita. Natatakot ako na baka mali ang aking sabihin. Sa pagkakataong ito, alam kong mali ang aking sinabi, dahil nakikita ko sa mukha ni Addy ang sakit at pagkalito.
Ngunit makalipas ang ilang minuto ng katahimikan, nagsalita si Addy. Kinabahan ako sa sasabihin niya. “Kapag nawalan na ng buhay ang mga salita.” Sa pagkakataong iyon, nagkaisa kami ni Addy ng pananaw. Pinaniwalaan ko siya at ang katotohanang pinanghahawakan niya. Ang manunulat - ang tao ang nagbibigay buhay sa mga salita. Bagamat naging isang salita ako sa aming kuwento, alam kong hindi ako mananatili bilang isang salita na lamang.
Huling liham
by Janella Sayson
Sa aking minamahal,
Ito na siguro ang huling liham na isusulat ko para sa iyo. Sa panahon natin ngayon, hindi na kumbensyonal sumulat, ngunit, naniniwala akong ito ang pinakamabisang paraan para ipahayag ang aking nararamdaman. May gusto akong sabihin sa iyo - isang katotohanan na matagal ko ng pinagtatakpan dahil ngayon ko lang din ito nalaman. Pinagtagpo tayo ng tadhana sa isang thrift shop o mas kilalang, ukay-ukay. Nandoon ako, aligaga sa pagpili ng mga murang damit na aking maaring isuot, pagkakitaan at ibenta. Habang ikaw, mukhang naligaw lamang at naakit ng mga nakasampay na t-shirt at pantalon.
Mahilig ako sa mga luma at sirang gamit na kailangang ayusin at tagpiin. Kaya’t matapos ang ating pagtatagpo, inayos at pinaganda ko ang blusang binili ko mula sa ukay-ukay. Ito ang sinuot ko sa una nating date (kung natatandaan mo pa). Masaya akong nahanap kita sa tindahang iyon sa Marikina dahil doon ko muli binuo ang aking sarili. Sa una nating pagsasama, alam kong magkakasundo agad tayo dahil sa halos lahat ng bagay, iisa tayo. Parehong nakasalamin, mahilig sa mga libro at kape, nasisiyahan manood ng iba’t ibang pelikula, paborito ang bicol express at marami pang iba. Ngunit sa dinami-rami ng ating pagkakatulad, parehas din tayong may pinagtatakpang nakaraan.
Natatandaan ko pa yung una mong sinabi sa akin ang mga kinatatakutan mo sa pagpasok sa isang relasyon dahil sa mga nakaraang karanasan mo. Maging sa iyong pamilya, hindi nagkakasundo ang iyong mga magulang at malimit na mag-away. Tahimik lamang akong nakikinig sa sakit na iyong dinadala, nag-iisip kung papaano kita matutulungan, mapapagtagpi kagaya ng mga damit na binili ko sa ukay-ukay. Sa mga panahong iyon, nababagabag din ang aking puso. Ilang buwan bago tayo nagtagpo, kakabalik ko lamang mula sa isang brain surgery dahil sa hindi inaasahang aksidente. Nabundol ng isang bus ang taxi na aking sinasakyan na humantong sa isang malubhang karamdaman. Sa awa ng Diyos, nabigyang lunas ang aking sakit. Ngunit matapos ang brain surgery at anim na buwan, nahirapan akong bumalik sa trabaho at sa karaniwang pamumuhay. Pakiramdam ko, nawala ang lahat sa akin at hindi naglaon, nagkaroon ako ng depression.
Unti-unting nawala ang sigla at kulay ng buhay. Pakiramdam ko, lagi akong nag-iisa kahit maraming nagmamahal sa akin. Nawala ang pagmamahal ko sa aking sarili dahil pakiramdam ko makasarili ito. Kaya noong natagpuan kita at nagkasama tayo, binuhos ko ang lahat ng pagmamahal sa iyo na hindi ko kayang ibigay sa aking sarili. Matapos kong makita ang iyong mga sugat, pinilit kong hilumin ang mga ito sa pag-aakalang, mahihilom ko rin ang sarili ko. Akala ko, kapag naging maayos ka, magiging maayos na rin ako. Nahanap ko ang sarili ko sa iyo - sa iyong mga sugat at bakas ng paghihirap. Kaya noong nakita kitang unti-unting naghihilom, naging masaya ako, ngunit pansamantala lamang.
Sa pag-aalaga ko sa iyo, nakalimutan kong alagaan ang aking sarili. Habang naghihilom ka, unti-unti naman akong nauubos at nawawalan ng lakas. Tila, kumakapit na lamang ako sa iyong ngiti at mainit na yakap. Minahal kita ng buong-buo ngunit nagkamali akong hindi magtira para sa aking sarili. Ikaw ang naging buhay ko - ang mga damit na pinagtagpi at inayos ko, ang mga sugat na hinilom ko. Habang ako, nananatiling nasa ibaba, naghahanap ng ibang dahilan para mabuhay.
Alam kong hindi mo kasalanang hindi makita ang paghihirap ko, o nakita mo nga ba? O baka sadyang magaling lang akong itago ang mga ito… Hindi ko na pahahabain pa ang liham na ito. Sa pagtatapos ng ating kuwento, walang dapat sisihin, sapagkat tao lamang tayong piniling magmahal at sumugal sa tadhana. Bagamat nawala at nakalimutan ko ang aking sarili sa ating pagsasama, nahanap ko naman siya muli at iyon ang mahalaga. Salamat sa pagmamahal at magagandang araw na inialay mo para sa akin - ito ang mga pinanghahawakan ko upang magpatuloy at harapin ang katotohanan.
Muli, magpapatuloy akong hanapin ang aking sarili - sana mahanap mo rin ang sarili mo. Gugustuhin man kitang mahalin muli at paulit-ulit, alam kong hindi maari. Hindi ko kayang ibigay ang wala ako ngayon, gayundin para sa iyo. Sana sa susunod nating pagkikita o kung muling pagbibigyan ng tadhana magtagpo muli, sana maging handa na tayo para sa isa’t isa o para kanino man nararapat ang ating puso. Pansamantala, panatilihin at patahanin muna natin ito para sa sariling paghihilom at pagsisimula.
Nagmamahal,
Kara
Malamaya
by Janella Sayson
May alaga akong aso
Pangalan niya ay Abo
Katulad ng kanyang balahibo -
Kulay abo
Kanyang mata’y itim
Maliliit ang kanyang ngipin
Dila at labi’y namumutla
Parang nangungulila
Sa kanyang bagong pamilya
Dumating siya isang umaga
Na parang suwail na bisita -
Walang pasintabi
Walang pagbati
Kahit mahina ang tahol
Mabilis siya manghabol
Kahit pumagaspas ako ng takbo
Siya pa rin ang nananalo
Hindi ako
At hinding hindi magiging ako
Palagi siyang nakasunod sa akin
Kahit saan ako magpunta
Naka-buntot siya
Hindi napapagod
Ngunit, ako naman ang napapagod
Lumayo
Para maghanap ng espasyo
Maghanap ng matataguan
Kahit pansamantala lamang
Minsan, gusto ko siyang mawala
Gusto kong itapon ang bola sa malayo
Sa kabilang ibayo
Para mahirapan siya sa pagkuha at paghahanap nito
Na sa sobrang layo
Nalibang na siya sa ibang tahanan
At babalik na lang kina-umagahan
Hindi ba siya napapagod?
Sa kakasunod
Kasi ako, oo
Pagod na pagod na
Sa kakasunod niya sa akin
Nakalimutan ko na ang pakiramdam
Ng nag-iisa
Para siyang anino
Umaga hanggang gabi
Lagi akong sinasamahan
Maging sa aking pagtulog
Hindi - hindi nga pala ako nakakatulog
Nagpupuyat ako gabi-gabi
Para siya’y may kalaro
Lahat ng pasikot-sikot
Nakabisado ko na
Maging aking isipan
Pinaglalaruan niya - namin
Nilalakbay ang lahat ng alaala
Masasaya, malulungkot
Hanggang sa mga bagay na aking kinakatakutan
Alam niya ang lahat
Alam niya ang nagpapasaya sa akin
Pati na rin kung ano ang nagpapaiyak
Maging ang gusto kong pagtakas
Pagkawala sa mundong ito
Ang pinakamasakit -
Hindi niya alam kung paano ako patatahanin
Aalis na lang siya sa aking tabi
Mananatili sa isang sulok
Iiwanan ako na parang unan sa kama
Parang isang laruan na pinagsawaan
Parang alaala na kinalimutan
Babalik lang kapag umaga na
Paulit-ulit ito - araw-araw
Paulit-ulit na lang
Alam ko na ang mangyayari
Kahit magpumilit ako tumakas
Alam kong hindi maari
Babalik siya at hahanapin ako
Sa loob ng aming kuwarto
Kinulayan niya
Ang buhay ko
Parang isang coloring book
Na tangan-tangan ko
Noong bata pa
Imbis na ako ang magkulay
Siya ang nagpipinta
Ang pumipili ng kulay
Ang gumuguhit
Ang nagdidikta
Ang nagdedesisyon
Sa magiging kulay ng mundo
At unti-unti nga
Lahat ito
Naging kulay abo
Ito
Pati na rin ako
Oo, ako
Ako naging abo
playlists —
replay, rewind, press back
dive into my soul
étoile
everyday is your day
External link3am
for late sleepless nights
External linkfor my friends
a little piece of my heart to yours
External linkunwind
relax after a long day
External linklight
for brighter days
External linktime stops
pause, freeze the moment
External linkbittersweet
highs and lows
External link